अॅडमीनसाठी एक छोटीसी कविता | पुढारी
सोप नसतं राव ग्रुप अॅडमीन होणं, आईच्या मायेने प्रत्येकाला सामावून घेणं.
‘लेफ्ट’ होतातच काही, कितीही रहा राईट, अॅडमीनला तेव्हा खूप वाटतं वाईट.
जरी त्यात त्याची काहीच नसते चूक, तरीसुद्धा बिचार्याला रहावं लागतं मूक.
सर्वांचे हित त्याला मनात धरावे लागते, इच्छा नसली तरी एखाद्याला ‘रिमूव ’ करावे लागते.
काही सन्माननीय सदस्य कायम असतात गप्प, ग्रुपचा कारभार तेव्हा होऊन जातो ठप्प, तरीसुद्धा त्याला मुकाट्याने बसाव लागतं, इच्छा नसली तरी उगीच हसावं लागत.
प्रवास करावा आम्ही, त्याला भरावा लागतो टोल, चुकीच्या पोस्टाचे त्यालाच चुकवावे लागते मोल.
अल्प मतातील सरकारसारखं त्याला निमूट बघावं लागतं, कितीही चढला पारा तरी शालिनतेनं बघावं लागतं.
स्वतः दुःखात राहून वसवतो आनंदाचे गाव, माझ्या मते त्याचे अॅडमीन ऐसे नाव.
बाकी सब बकवास है! अंधारलेल्या वाटेसाठी तारा असतो अॅडमीन, गुदमरणार्या जीवासाठी वारा असतो अॅडमीन.
रखरखणार्या वाळवंटातील हिरवळ असतो अॅडमीन, अत्तराच्या कुप्पीतील दरवळ असतो अॅडमीन. सुदाम्याच्या मनाची ओढ असतो अॅडमीन, शबरीच्या बोरासारखा गोड असतो अॅडमीन, किलबिणार्या पाखरांचा थवा असतो अॅडमीन, भळभळणार्या जखमेसाठी, दवा असतो अॅडमीन, कोकिळेच्या कंठातील गीत असतो अॅडमीन, यशोदेची हळवी प्रित असतो अॅडमीन, कधी-कधी फूल कधी अंगार असतो अॅडमीन, लढणार्याच्या शमशेरीची धार असतो अॅडमीन, बहरणार्या प्रतिभेचा श्रुंगार असतो अॅडमीन, सरस्वतीच्या गळ्यातील हार असतो अॅडमीन, एक गोष्ट ध्यानात ठेवा उगीच नसतो अॅडमीन, तुम्ही झोपी गेलात तरी जागीच असतो अॅडमीन.
